Albanija

Znatiželja nas je vukla u zemlju, koja u nama budi uglavnom radoznalost, a da pri tome o njoj NIŠTA NE ZNAMO. Za nekih sat i četrdeset minuta stižemo iz Budve, preko Petrovca i Bara, do Albanske granice, odnosno na granični prelaz ,,Sukobin“. Poslije dvadesetak minuta vožnje od granice nailazimo na grad Skadar, jedan je od najstarijih gradova na jugu Evrope, okružen sa tri vode: Skadarskim jezerom, rijekama Bojanom i Drimom. Istorija tvrđave Rozafa,koja dominira gradom, stara je preko dvije hiljade godina.

Čitavim putem nailazimo na bunkere, koji su razbacani svuda po zemlji kao pecurke poslije kiše. Kažu da je samo Enver Hodža znao zašto su građani, čemu su služili i po kojoj su logici raspoređivani. Poslije nekih sat i trideset minuta vožnja dolazimo do Tirane, glavnog grada Albanije. Centar Tirane liči na uzavrelu košnicu u kojoj svi voze oprezno, ali se ne obaziru previše na saobraćajne propise. Do prije petnaestak godina, u Tirani su bili registrovana tek četiri motorna vozila, a danas, ovaj moderan grad koji je poslednjih godina duplirao broj stanovnika (procjena je da u njemu živi oko 1.200.000 ljudi, a da je prosječna starost 28 godina), ima preko 200.000 automobila, od kojih ubjedljivu većinu čine ,,Mercedesi“ najrazličitijih godišta. Uporedimo li današnji izgled Tirane, koja se intezivno gradi, sa činjenicom da je Albanija bila izolovana od svijeta pedeset godina, može se reći da zemlja orlova ipak grabi koracima od sedam milja naprijed. Po dolasku u Tiranu je slobodno vrijeme od 2-2:30 sata za induvidualno razgledanje, šoping ili rucak.

U dogovoreno vrijeme (oko 16:30h ) povratak za Crnu Goru. Minimum za relizaciju putovanja 15 punika.